Raz w miesiącu . . .

W takie dni jak ten, nie mam żadnych wyrzutów sumienia, w takie dni jestem matką egoistką - o ile to w ogóle możliwe - i z uśmiechem na ustach macham córce na pożegnanie. Lu minę ma nie tęgą kiedy dociera do Niej, że ja zostaję w domu, ale widząc tatę z wózkiem i lalką w ręce, w pośpiechu przesyła mi buziaki i robi "pa". 

W takie dni udaję, że nie widzę tego wszystkiego co mogłabym zrobić w ciągu tych dwóch godzin, w takie dni ogólny rozgardiasz tak zwanego końca tygodnia, mimo rażącego promienia pozostaje z boku. Korci mnie ścierka do kurzu, korci mnie zlew z naczyniami, korci odkurzacz i mop i już prawie popełniam ten błąd co zawsze w takich chwilach (czytaj rzadko mam takie okazje, ale zawsze w takich okazjach sprzątam), ale ból brzucha, kręgosłupa, nóg i pękająca głowa prowadzą mnie na kanapę, wręczają w rękę pilota i załączają zaległy jeszcze odcinek "Prawa Agaty".

W taki dzień jak ten, po umówionych wstępnie dwóch godzinach, wiszę stęskniona w oknie i wyczekuję swojej pociechy i już już mam ochotę dzwonić, że co to za spóźnienie, kiedy mym oczom ukazuje się brudne-szczęśliwe dziecko na rękach Taty, które na mój widok rzuca płaczliwe "Mama" a ja, w jednej sekundzie zbiegam po schodach porzucając wszelkie dolegliwości, by po chwili tulić Ją już w swoich ramionach. 

W takie dni jak ten najlepsza kolacja to podwójny snickers i cola w puszce. Dziękuję, dobranoc.