Tydzień, co to w ogóle zacząć się nie powinien.

To taki tydzień, o którego końcu marzyć zaczęłam zanim na dobre się zaczął. To taki tydzień, który kłody pod nogi rzuca, przykre doświadczenia pozostawia i ciężar serca powoduje. To taki tydzień, w którym lista spraw do załatwienia zdaje się końca nie mieć i czasu potrzebuje przynajmniej o trzy razy pomnożonego. Nogi się plączą, umysł wariuje a słowa porozrzucane po całym pokoju w całość ułożyć się nie chcą. 

Upycham prezenty po szafkach, a radości nie czuję . . . Tak długo na urlop czekałam a okazuje się, że jeszcze dłuższa droga do Niego . . . I myśl, że przecież w końcu razem, wszyscy, do jednego stołu zasiądziemy a jednak bardziej to skomplikowane się stało niż myślałam.

I tylko te dwie maleńkie rączki, mą bladą twarz skrywając w dłoniach, ulgę przynoszą i sens życia nadają.

nuta w tle